Op vrijdag 28 en zaterdag 29 oktober vond het London Calling Festival weer plaats in Paradiso. Afgelopen mei werd de zaal alvast even goed opgewarmd, nadat corona en haar metgezel de lockdown het festival voor 2 jaar hadden stilgelegd. Reden te meer om het 30-jarig bestaan nogmaals uitbundig te vieren, met maar liefst 26 acts waaronder W.H. Lung, Crack Cloud, TV Priest en natuurlijk Lynks. Hieronder beschrijft huisblogger Robbert Tilli zijn hoogtepunt van London Calling.
Wereldkampioen
Het feestje van 30 jaar London Calling wil maar niet op gang komen op de eerste avond. Het is leuk en – ja hoor – ook best gezellig. Maar er mist iets, de hele avond al. Dán als je nergens meer op rekent, slaat alsnog de vlam in de pan. En niet zo zuinig ook. Lynks, de ‘wereldkampioen queer music 2022’ staat op het podium. Vanaf dan is álles anders. Tamheid slaat subiet om in hi-nrg indiepop op sleazy electrobeats.
Alter ego
‘Wat is dit?’ zie je het publiek denken. Dat is op dat moment ook lichtjes ingedut. Niet dat het slecht is wat het voorgetoverd krijgt. Integendeel. Maar het mist de schop onder de kont, de veeg uit de pan, de peper in de reet. Lynks, het knettergekke alter ego van Elliott Brett uit Bristol, is al deze dingen in één.
Drie lange tafels op het podium van Paradiso, met op de middelste een laptop. Dat is nu niet direct het meest voor de hand liggende decor bij een gemiddelde London Calling. “Wordt dit hiphop?” vragen sommige niet zo heel erg goed voorbereide bezoekers zich af. Nee man: dit wordt een compleet gekkenhuis! Moet je ook maar weten. Want niet iedereen bekijkt vooraf de video’s op de LC-website.
Volkomen Synchroon
Binnen twee tellen is Lynks met zijn twee danseressen al de verassing van de avond. Eindelijk gebeurt er iets op een verder tot dan toe tamme avond. Fat Dog met de ‘drummende hond’ moet namelijk nog komen. Het lijkt wel een gemaskerd bal deze London Calling, want ook het gezicht van Lynks blijft het hele optreden bedekt. Hij gaat gekleed in een bodysuit. Van top tot teen en alles dat daar tussen zit. En maar ‘klagen’ dat hij het zo heet heeft. Dat komt ook doordat hij meer beweegt dan alle andere bands op de avond bij elkaar. Met hem bewegen de dames in leggings en sport-bh mee. Alles gaat volkomen synchroon. Benen worden gestrekt tot ver boven het hoofd. Don’t try this at home!
Gedrieën simultaan vallen kunnen ze ook heel goed. Razendsnel weer opstaan en weer doordansen. Of liggend verder. Droogneuken next level, dat ook. ‘I’m a freak in the sheets,’ zingt-ie. Je komt ogen te kort. Tegelijkertijd weten je oren niet hoeveel parental advisory lyrics ze tegelijk te verstouwen hebben.
De zaal blijft overrompeld achter
De humor druipt ervan af. ‘Everybody’s hot, and I’m not,’ zingt die lenige mafkees, die zich gevat vergelijkt met ‘Dexys Midnight Runners op een regenachtige donderdagavond.’ In Stoke, zouden wij daar nog aan toe willen voegen. ‘Who’s Queer?’ vraagt Lynks aan de zaal. Zo’n dertig paar handen gaat enthousiast omhoog. ‘Get out!’ roept-ie. ‘Grapje!’ Het publiek kunnen ze op dat moment opvegen.
De conditie van dit drietal verraadt frequent bezoek aan sport- en dansschool. Anders kun je deze act niet volhouden. In een klein half uurtje gaan ze compleet tot het gaatje. Als je er een heat map van zou maken, dan zou je zien dat ze elke vierkante centimeter van het podium gebruiken. Op het kookpunt is het voorbij. De zaal blijft totaal overrompeld achter. De beste popmuziek komt nog steeds van de straat.
Foto: Bibian Bingen
Tekst: Robbert Tilli
Zet alvast met koeienletters de volgende editie in je agenda: op vrijdag 19 en zaterdag 20 mei 2023 keert het tweedaagse festival terug naar Paradiso. De eerste namen worden binnenkort bekendgemaakt, schrijf je in voor de nieuwsbrief van London Calling om op de hoogte te blijven.
